Die hele groep die hele weekends samen repeteerde en heel hecht werd zorgde misschien voor een mooi artistiek resultaat, maar was in de eerste instantie een microsamenleving waar Gie Laenen zich rustig als pedofiel kon uitleven zonder dat woord natuurlijk ooit te gebruiken. Is de vraag relevant of hij dan enkel toneel maakte om toegang te hebben tot jongens, of vanuit artistieke aspiraties? Niet echt, iemand vergeleek het terecht met de coach die ervoor zorgt dat een atlete sneller en sneller loopt en er vervolgens mee in bed duikt. Een goede coach gaat dan een stap te ver. De band kan heel intens worden en het is aan de volwassene om de grens te trekken. Maar als die volwassene zijn hele leven in dienst staat van het doen vervagen van die grens dan acht ik de kans klein dat hij zich zal excuseren voor wat er is gebeurd. Nochtans denk ik dat excuses op zijn plaats zijn. Voor alle jongens wiens puberteit extra overhoop werd gehaald, excuses voor de ouders die gemanipuleerd werden en wiens relatie met hun kinderen jarenlang bemoeilijkt werd, excuses voor alle leden van de toneelvoorstelling, die dachten dat ze uitverkoren waren en die allerlei relaties aangingen die ze anders niet zouden willen aangaan. Er was een soort van normvervaging, niemand keek op van een dertiger die met een minderjarig meisje samen was en iedereen was eigenlijk net iets te close en kon thuis niet uitleggen hoe fijn die weekends wel waren. Gie Laenen kon zich heel goed als vertrouwenspersoon opstellen. Charismatisch voor een groep en grappig en spontaan rond familie en kinderen. Een vriendin van mij dacht ooit dat hij mijn nonkel was. Als een nonkel zich vergijpt aan familie dan heet dat incest. Het is een goede vergelijking want het was voor mij heel moeilijk om te kunnen praten over wat er allemaal gebeurd is, juist omdat het zo dicht stond bij het familieleven. Ik heb dan ook twee verklaringen afgelegd, een toen de politie me plots opriep en waarin ik me op de vlakte hield en een andere jaren later, toen ik afgestudeerd was en klaar was om dat boek terug open te doen. Ik ben gaan vertellen wat ik had meegemaakt en het is het verhaal van een man die zijn hele leven in dienste heeft gesteld van het verheerlijken van de schoonheid en voor hem is die schoonheid de ontluikende seksualiteit bij jongens. Wat die jongens daar zelf bij voelen lijkt voor hem irrelevant. Ik heb nooit begrepen waarom Mieke Martens dit mee mogelijk maakte, zij werkte als een kabinetchef voor een welbespraakte politicus, die voor zijn programma een breed draagvlak opbouwde via groepen, hoorspelen, boeken, brieven en theater. Ik vraag me af of er dezer dagen nog uitgevers een boek zoals de Verboden tuin zouden willen publiceren. Een jongen komt per toeval terecht in een verboden tuin en beleefd er allerlei avonturen met de tuinman, waarbij hij steeds blij en enthousiast thuiskomt, maar zijn moeder niet kan vertellen waarom hij precies zo blij is. Ik ben zelf ook in die verboden tuin terechtgekomen en weet nu dat de tuinman mij er nooit had mogen binnenlaten.
Ik hoop dat er geen andere jongens dit nog moeten meemaken met Gie Laenen. Ik voel me gemanipuleerd en tussen twee volwassenen zou zoiets enkel een serieuze kater opleveren, maar ik was een kind van 13. Mij heeft Gie Laenen nooit fysiek tot iets gedwongen, maar ik heb er nooit voor gekozen om mijn eerste lichamelijke ervaringen op te doen met een oude man van 48. Hij liet mij geloven dat ik uitverkoren was, tot ik besefte dat ik deze relatie moest beëindigen. De “inspirerende vriendschap” zorgde uiteindelijk voor een serieuze achterstand in relaties met meisjes, onzekerheid ten aanzien van vrienden en werk, een tijdelijke vervreemding van mijn ouders en vele vele gesprekken om die zaken een plaats te geven. Dankzij gesprekstherapie die ik nu volg besef ik dat de schade zeker niet onherroepelijk is, maar toch was dit misbruik, in mijn geval, heel psychologisch en zeker niet enkel fysiek. Ik had hier zoveel liever vandaag niet hoeven te staan, maar deze zaken moeten gezegd worden en Gie Laenen moet gestopt worden.
